bearers with coffin - uitvaart stockfoto's en -beelden

Als iemand overlijdt, wordt dat als zodanig herkend. Er zijn veel manieren waarop je kunt rouwen. De wil, de tijd, de manier waarop de persoon leefde, weet je misschien niet. Verschillende mensen kwamen immers niet verder dan hun dood. De typische zal zeggen: "Ik wens, ik wens", en zijn of haar familieleden zouden grappen maken, of er nu humor of verdriet was voor hun vrienden, ze konden niet anders dan lachen. Het leven gaat door en zo ook de dood. Het is een onderdeel van het leven. Als een dierbare overlijdt, nemen we afscheid. Voor sommigen is dat afscheid moeilijker dan het afscheid van een vriend.

Bij individuele begeleiding is de doodsoorzaak een van de eerste zaken die we bespreken. Dan komen de vragen: Wat is er gebeurd? Is hij of zij overleden aan een vermijdbare aandoening, zoals kanker? Is het een onnodige dood, veroorzaakt door de ziekte? Hoe ga je om zonder het verlies van een persoon van wie je houdt? Hoe ga je op een zinvolle manier, zonder een holle schil, verder met de gedachten van woede, wrok, pijn, verwarring, spijt, pijn, angst? Het is slopend om met al deze gedachten om te gaan. Als je nog steeds pijn hebt van de gebeurtenis, kun je ugs gebruiken of een therapeut gebruiken. Het kan moeilijk zijn om je verhaal te vertellen, erover te praten, te rouwen, oplossingen te vinden.

Andere vragen om jezelf te stellen: Wat gebeurde er voordat mijn geliefde stierf? Heb ik op de een of andere manier gefaald? Had ik dingen anders kunnen doen? Is er een manier waarop ik mijn verleden en toekomst kan veranderen? Als ik de mensen om me heen zou waarderen, zou ik dan nog steeds lijden? Wat is het belang van het evenement voor mij? Wie was er in de kamer toen het gebeurde? Kon ik mijn geliefde helpen?

Enkele van de somatische tekenen van sterven zijn licht, helderder ogen, haaruitval, rimpels in de huid en verlies van mobiliteit. Anderen zijn donkerder en omvatten verwarring, veranderde zintuigen, zoals het sluiten van de mond of lippen, ontlasting, ochtendstijfheid en de verandering in geur. D ag-menstruatie en menopauze kunnen ook veranderingen in het lichaam teweegbrengen, en soms kan een persoon plotseling langer of korter worden. Heel vaak kunnen veranderingen in houding, zoals verlies van evenwicht, of een verandering die zonder veel inspanning of inspanning verloopt, het gevolg zijn. Veranderingen in temperatuur kunnen ook het gevolg zijn.

Dan zijn er huiduitslag, hoofdpijn, verkoudheid en griep, lichaamspijnen, overmatige transpiratie, vermoeidheid of het begin van spierkrampen. Andere veranderingen kunnen leiden tot honger of iets dat niet normaal is. Het is de geest die soms het verschil weet tussen normaal en niet normaal. Als de geest eenmaal helder is, kan iemand misschien communiceren en praten over wat hem of haar dwarszit.

Mijn zus Carole was bijvoorbeeld oppas voor mijn kinderen. Ze was extreem ziek, had enorme hoofdpijn en kon niet eten. Ze zou mijn man vragen of ze honger had en of ze iets zoets op haar tenen had; hij zou het met glucose beladen snoepje pakken voordat ze 'nee' kon zeggen. Dit was een paar jaar voordat onze kinderen werden geboren.

Carole maakte zich zorgen om de kinderen in het huishouden, dus op een dag, terwijl mijn kinderen aan het dutten waren, kreeg ze een keelontsteking. Door de onderkoeling was de kelder, waar mijn kinderen altijd sliepen, helemaal vochtig. De kinderen (inmiddels volwassen) herinneren zich dit incident, maar denken er misschien niet altijd zo over. Misschien omdat Carole altijd zo hulpeloos en ziek was, valt dit incident op. Ze kon het eten niet lang genoeg binnenhouden om te eten. Ze had ook moeite om met ons te praten en begreep niet goed wat we zeiden. Ze at wel wat van de snacks, maar haar constante gezeur over wat voor vreselijks we haar aandeden en wat we moesten doen, zorgde ervoor dat we de hele zaak opgaven.

Er zijn veel gezichten en namen geassocieerd met onderkoeling. Een die ik me vooral herinner, was die van Dr. Morris Fishbein. Hij behandelde veel mensen met lethargie en depressie, waarvan hij dacht dat het symptomen waren van vergevorderde dementie. Zijn methoden waren drastisch. Hij zou hen in slopende syndromen brengen zoals vermagering, pleiten voor permanente ziekenhuisopname en soms dodelijke vergiftiging. In een poging om te voorkomen dat patiënten zouden ontsnappen, zou hij ze in stase laten blijven om te sterven. Carole leefde blijkbaar 5 jaar op deze manier voordat ze stierf aan complicaties van de ziekte van Parkinson. Ze hielp neurosesstiasis, een virale infectie van de hersenen, het ruggenmerg en het maagdarmkanaal. Een New Yorkopaat die haar bezocht terwijl ze in het ziekenhuis lag, stak een duim omhoog. 30 jaar later vertelde ze het volgende: "Je bent een freak! Je patiënt is een levende dood.